Ustawa z dnia 16 kwietnia 2020 r. o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2, zwana popularnie „tarczą antykryzysową 2.0” wprowadza zapowiadane wcześniej zmiany w zakresie prawa upadłościowego i restrukturyzacyjnego, których brakowało w pierwotnej wersji „tarczy antykryzysowej”.
Zmiany te polegają przede wszystkim na dodaniu art. 15zzra do ustawy o przeciwdziałaniu COVID-19 z 2 marca 2020 r., zgodnie z którym termin na ogłoszenie upadłości przez dłużnika (który zgodnie z art. 21 Prawa upadłościowego wynosi 30 dni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości dłużnika), nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega przerwaniu przez okres obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19, jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:
– podstawa do ogłoszenia upadłości dłużnika powstała w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19;
oraz
– stan niewypłacalności powstał z powodu COVID-19.
Wprowadzona regulacja nie oznacza więc, że termin na ogłoszenie upadłości automatycznie ulega przedłużeniu wobec wszystkich niewypłacalnych przedsiębiorców, a jedynie wobec takich, których sytuacja finansowa jest efektem pandemii COVID-19. Przedsiębiorcy, których stan niewypłacalności powstał w czasie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii nie będą jednak musieli wykazywać, że jest on efektem pandemii COVID-19, gdyż omawiany przepis wprowadza takie domniemanie w tym zakresie. Tym samym ciężar dowodu w zakresie wykazania przeciwnych okoliczności spoczywać będzie na osobach (najczęściej wierzycielach) kwestionujących związek przyczynowy między trwającą pandemią, a niewypłacalnością przedsiębiorcy.
Warto przy tym nadmienić, że zgodnie z wprowadzonym art. 15zzra ustawy o przeciwdziałaniu COVID-19, po upływie okresu obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19, 30-dniowy termin na złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości biec będzie od nowa.
Utrzymany 30-dniowy terminu z art. 21 Prawa upadłościowego liczony od dnia zakończenia obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii jest zatem dość krótki i nakazujący przedsiębiorcom śledzenie i niezwłoczne reagowanie na wszelkie rządowe komunikaty w tym zakresie. Przypomnieć należy bowiem, że przypadku członków zarządu spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, niezłożenie we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki, może prowadzić do odpowiadania przez nich prywatnym majątkiem za zobowiązania spółki. Spóźnienie ze złożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości w przypadku członków zarządu i likwidatorów spółek handlowych prowadzić może również odpowiedzialności karnej, albowiem niezłożenie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki handlowej pomimo powstania ku temu warunków, zagrożone jest karą do 1 roku pozbawienia wolności.
Istotną zmianą wprowadzoną przez tarczę antykryzysową 2.0 jest również dodanie spraw o rozpoznanie wniosku restrukturyzacyjnego w rozumieniu Prawa restrukturyzacyjnego do katalogu spraw pilnych, rozpoznawanych przez sądy powszechne pomimo wprowadzonego stanu epidemii, co w zamyśle ma zachęcać przedsiębiorców do korzystania z tej procedury, a tym samym do minimalizowania liczby ogłaszanych upadłości.
Należy mieć przy tym na uwadze, że zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy zwanej „tarczą antykryzysowej 2.0”, przepisy tej ustawy nie mają zastosowania do przedsiębiorców, wobec których już ogłoszono upadłość oraz do przedsiębiorców, wobec których otwarte zostało postępowanie restrukturyzacyjne. W przypadku tych przedsiębiorców, do czasu prawomocnego rozpatrzenia wniosku o ogłoszenie upadłości albo wniosku restrukturyzacyjnego procedura udzielenia wsparcia określona w drugiej tarczy antykryzysowej ulega zawieszeniu.
Autor: Adw. Maciej Gelner